2.3.1.3.6.5.5 Reactie

DG:     Het was erg druk op de afdeling en ik rende zelf als supervisor van hot naar haar. Ik probeerde ondertussen mijn collega te bereiken die dienst had als achterwacht, maar dat lukte steeds niet. Later bleek dat ze per ongeluk haar  telefoon had uitgezet. Op een bepaald moment, ergens rond een uur of vier s nachts en ik was hondsmoe en eigenlijk ook pissig omdat ik mijn collega alsmaar niet kon bereiken, ging het mis. Ik mistte een baarmoederruptuur .... terwijl mevrouw het bijna zelf aangaf. Stom, stom stom! Nou ja, echtpaar vreselijk verdrietig natuurlijk, kind was er slecht aan toe... Zo stom van mezelf... Nou ja, kom je doodop thuis, maar kun je natuurlijk absoluut niet slapen. Ik was ook nog steeds woest op mijn collega, de adrenaline kwam uit mijn oren... bleek dus dat ze haar telefoon per ongeluk had uitgezet. Tja, en het is op zich een ontzettende aardige college dus ja wat moet je dan? Nou ja, de eerste weken heftig natuurlijk, vaak gesproken met de ouders. Het kindje was niet meer te redden en hebben ze uiteindelijk rustig kunnen laten inslapen. Maar god, wat een verdriet. Daarna ging het wel even goed. Je moet toch door en ik had zo iets van ‘als ik de vakantie maar haal, dan komt het goed, dan slaap ik wel bij , maar ja dat liep dus anders.

PSY: OK, we komen straks nog wel even terug op wat er precies is gebeurd, maar ik begrijp dat het daarna een paar weken vooral kiezen op elkaar en doorgaan was, vooruit kijken en de vakantie zien te halen? Dat is op zich gelukt, maar toen liep het wat anders dan gedacht. In welke zin?  

DG: De dagen ervoor al begonnen met boodschappen doen, avond voor vertrek hartstikke beroerd geslapen…..toch gespannen....en dan op pad met twee kinderen richting Frankrijk. Maar ja, je wilt dan toch geen spelbreker zijn dus ... verhaaltje zus, Cd’tje zo, maar ik was kapot...en dat is eigenlijk de hele tijd zo gebleven.  

PSY:   Het was eindelijk tijd voor wat ontspanning, u dacht e.e.a. achter u te kunnen laten en weer een beetje tot uzelf te kunnen komen, maar dat viel dus fors tegen? 

DG:     Ja en het werd ook niet beter. Ik voelde me steeds zo kapot en leeg, ik kon ook niet echt lekker slapen. Iedere keer spookte die bevalling door mijn kop en die intens verdrietige mensen.... dus echt uitgerust was ik nooit. Maar ja ik kon mijn man en kinderen toch ook niet in de steek laten.....We zouden allerlei leuke dingen gaan doen. Normaal gesproken ben ik zelfs degene die iedereen op sleeptouw neemt, maar nu.... Op sommige dagen herkende mezelf niet meer, als ik opstond, wou ik eigenlijk al weer naar bed.

PSY:   Heeft u dat ook met uw man besproken, eventueel gevraagd of hij wat dingen kon overnemen, uitstapjes ondernemen met de kinderen zodat u wat extra rust kreeg bijvoorbeeld?

DG:     Neen, daar wordt het niet anders van en bovendien hij had ook de afgelopen maanden ontzettend hard gewerkt. Hij heeft een eigen bedrijf en nu met de crisis is het echt heel hard aanpoten. Dus ja, ik was al lang blij dat hij een beetje op adem kon komen en heeft kunnen genieten van de vakantie. Maar ja, daarna ging het dus echt mis. Ik had gehoopt uitgerust terug te komen, maar was eigenlijk nog meer moe dan daarvoor. Beetje bij beetje heb ik steeds meer ingeleverd. Ik heb tijdje geprobeerd met alleen overdag werken, maar dat ging ook niet. Toen maar echt minderen, eerst een dag minder, toen iedere dag eerder naar huis... maar steeds als ik thuis kwam, was ik gewoon op, op het laatst was het alleen nog werken, slapen, werken, slapen...  

PSY:   U zegt dat bij die eerste vakantiedag de kentering kwam, dat u ondanks alles wat er gebeurd was, in eerste instantie eigenlijk redelijk functioneerde. Toen kwam die vakantie...en in plaats van een gezellig uitje werd dat voor een eenzaam avontuur begrijp ik. 

DG:     Ogen worden wat vochtig, maar nog geen echte tranen: “Ik was kapot...ik had wel in willen slapen en nooit meer wakker worden, maar ja, je moet verder he....”

Meer weten? Zie Casus